In Memoriam Anneke Jansen

30-04-1960 – 08-09-2020

door Roos van der Zwaan

Toen ik net een aantal jaartjes in Haarlem woonde lukte het mij maar niet om hier vrienden te maken. Dus besloot ik in 2008 om aan een kanocursus mee te gaan doen, samen met een collega. Mijn collega haakte al snel af en toen ging ik het in- en uitstappen oefenen samen met Anneke. We maakten ondertussen een praatje en kwamen erachter dat we allebei wel van een wijntje hielden. En opeens was daar mijn allereerste Haarlemse vriendin!
    In het begin sms’ten we elkaar elke keer voor de woensdagavond (het was best spannend al die nieuwe mensen): Ga jij? Ik was het wel van plan. Als jij gaat, ga ik ook! En zo stapten we elke woensdag in een kano. We leerden al snel dat we er op tijd moesten zijn, anders waren onze favoriete boten al weg, dat we met tochtjes genoeg eten moesten meenemen, want het duurde altijd de hele dag en dat de club een warm bad was, waar we veel gezelligheid troffen.
    Bouke nam ons als eerste cursisten onder zijn hoede en daardoor peddelden we al vlug een aardig eindje weg. Anneke peddelde mij er regelmatig uit! Omdat het zo lekker ging werd het idee geboren om in 2011 mee te gaan doen aan de Elfstedenweek. We kochten samen twee dezelfde kajaks, waarvan die van Anneke nog steeds op de club ligt (de Cinquenta). Maar we moesten wel oefenen! Dus gingen we voortaan ook op zaterdag varen. Het duurde even, maar voordat we het wisten voeren we met ‘gemak’ een groot rondje Haarlem. Een aantal mannen van de club wilde ook naar de Elfsteden en zo werd er een groepje gevormd. Na veel tochtjes en veel appeltaart met slagroom, waren we er in 2011 dan eindelijk klaar voor!
    Onder de goede zorgen van Hans en Annie hadden we een fantastische week! Het was wel pittig en vooral de voorlaatste dag was superzwaar. Maar toen we Dokkum invoeren en Anneke’s ouders ons op de brug stonden toe te juichen, stak Anneke met haar laatste krachten haar peddel omhoog als gebaar van overwinning, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Maanden na de Elfsteden hebben we nog in een overwinningsroes rondgelopen.
    Ondertussen waren we dikke vriendinnen geworden. We deelden een gezamenlijke liefde voor Tony (Chocolonely), Arjan Bloem, Rammstein, dansvoorstellingen, dansen, lol trappen en vooral veel lachen. Want dat was iets wat Anneke als de beste kon: lachen! Als Anneke de slappe lach had liepen de tranen over haar wangen en kon je niet anders dan zelf ook de slappe lach krijgen.
    Anneke’s leven was niet altijd makkelijk, maar ze was altijd positief, bleef altijd lachen en ging er altijd voor. Ik kende niemand die zo zelfstandig was, zo actief en zo krachtig, tot het laatst aan toe. Ze was een echte vechter!
    Ze genoot van het varen. Van de zorgzaamheid en de mooie verhalen van Leen, van Hans die haar met zijn grappen vaak in die bekende slappe lach bracht. Trots als een pauw was ze toen Frank ons aan zijn zus voorstelde als zijn twee beste vriendinnen. Van de behulpzaamheid en koppigheid van Bouke. Van Robin, die ons leerde hoe je ook bagage mee kon nemen in je kano als je maar één luik had. Van lol trappen met Belinda, Anja en Els. Van de sterke verhalen van Marian. En van alle andere leden op de club. Kanoën was haar grote passie!
    Ik denk dat het in 2013 was dat Anneke het nieuws kreeg dat ze Parkinson had. Er vielen wat puzzelstukjes op hun plek, want ze was er al lang achter dat niet alles meer ging zoals het hoorde te gaan. Toch sloeg het nieuws in als een bom. Maar positief als ze was, ging ze gewoon door en ging ze ook nog in 2014 mee naar de Elfstedenweek. Dit was een zware tocht voor haar. Ze besefte nadien heel goed dat het kanoën steeds moeilijker zou gaan worden. Ondanks dat wij het allemaal ontzettend knap van haar vonden dat ze het gehaald had, bleef de overwinningsroes uit. Ze had er ook nog een flinke blessure aan over gehouden en het herstel daarvan duurde lang. Toch vonden we nog een weg. Ze ging gewoon mee in de tweepersoons en de tochtjes werden wat korter. Een hoogtepunt voor haar was nog de kanoweek in Zweden die ze gemaakt heeft met een aantal clubleden. Ze vond het fantastisch dat ze dat nog had kunnen doen. Een droom die uitgekomen was. En zo hebben we gelukkig nog meer mooie herinneringen met haar kunnen maken.
    De artsen kwamen tot de ontdekking dat ze niet Parkinson maar MSA had, wat ook meteen verklaarde waarom het bij Anneke zo snel ging. Ze moest verhuizen naar een andere woning en later naar het Reinaldahuis. Daar hebben we dit jaar haar 60e verjaardag nog kunnen vieren, waar ze zeer ontroerd door was. Ondanks dat ze fysiek bijna niets meer kon, bleef ze positief, bleef ze haar humor behouden en bleef ze onze lieve Anneke. Ze heeft gevochten tot het genoeg was en ze het leven mocht loslaten.
    Ik heb mij heel verloren gevoeld toen ze niet meer met mij kon varen. Ik had geen kanomaatje meer. Maar waar ik ook ging, ze voer altijd met mij mee. En dat doet ze nog steeds. Al is ze nu de zon die boven de Mooie Nel staat en als het regent weet ik dat ze de slappe lach heeft. Rust zacht lieve vriendin, lieve Ann. Behouden vaart!

Met de kano in het zwembad

In navolging van afgelopen jaar word er ook dit jaar weer een koudwatervrees oefenmoment aangeboden in zwembad de Planeet. Toch handig als je weet wat voor jou een prettige manier is om weer in je boot te komen, mocht je er onverwacht een keer uit tuimelen. Grote dank aan de super organisatie van Arjan, die zwembad, transport van boten en helpers regelde om dit voor ons weer mogelijk te maken!

We zijn te gast bij Duikvereniging Calamaris, waarbij we gebruik mogen maken van een deel van hun zwemwater om onze capriolen uit te halen. Met de nadruk op het feit dat dit geen cursus is, maar een moment om te oefenen en handigheidjes op te doen, doen we een aantal oefeningen voor en gaan de deelnemers te water om zelf in de praktijk te ervaren dat een spatzeil echt wel weer los komt van je boot en dat omslaan veel minder eng is dan van te voren gedacht. Maar hoe kom je dan op een voor jou prettige manier weer aan boort? Vaar je alleen of heb je hulp van een kano maatje? Dat is voor iedereen weer anders. Het gaat er vooral om dat je je veilig op het water kan begeven in de wetenschap dat als het een keer mis gaat, je weet wat je moet doen. 

De groepen zitten nu vol, maar het is wel leuk om even te zien hoe hard er is gewerkt. Maandag 25 maart zijn we gestart en er volgen nog 3 avonden. Er word hard gewerkt, veel gelachen, hier en daar een boot afgezonken en we ontdekken zelfs onverwacht talent in eskimoteren. Van dit laatste hebben we dan helaas nog geen fotos, maar we houden jullie op de hoogte van nieuwe nieuwtjes! Hierbij een kleine foto impressie.

KVS onder water;

Na een aantal leuke zwembadtrainingen bij duikvereniging Calamares afgelopen winter, kregen leden van de KVS maandag 14-05-2018 de gelegenheid om kennis te komen maken met het duiken! Deze geweldig verzorgde introductie werd verzorgd door leden van Calamares. Wat een geweldige ervaring, hartelijk bedankt!

Eskimoteren

Hierbij de beloofde update uit het zwembad. één van de jongens van Calamaris maakte de afgelopen weken dankbaar gebruik van de aanwezigheid van onze boten in het zwembad om zijn erkimo skils verder te ontwikkelen. En zie hier het resultaat

(Deze video is met toestemming van de betrokkene geplaatst)

Non Stop Elfstedentocht 2017

In barre weersomstandigheden is de non stop elfstedentocht 2017 uitgevaren door Robin, Frank en Petra. Wat een prachtig avontuur was dat en hoe gaaf dat we samen konden starten en ook samen weer konden finischen! Dit alles mogelijk gemaakt door ons fantastische Back-Up Team; Bellinda, Els, Jan en Leen. Jullie zijn echt toppers!